مقایسه فراوانی میکروسپوریدیوزیس در نمونه های بالینی بیماران دارای نقص ایمنی و افراد سالم در تهران (1390- 1389)

زمینه و هدف: عفونت میکروسپورودیایی تقریباً در همه میزبانان بی مهره و مهره دار، از جمله انسان رخ می دهد. هدف از این مطالعه مقایسه فراوانی میکروسپوریدیوزیس با روش مولکولی در نمونه های مختلف بیماران مبتلا به نقص ایمنی با افراد سالم بود. مواد و روش ها: در این مطالعه مورد-شاهدی، 258 نمونه مدفوع و لاواژ برونکوآلوئولار (bal) از بیماران دارای نقص ایمنی (پیوند مغز استخوان، پیوند کلیه و دارای عوارض تنفسی) مراجعه کننده به بیمارستان شریعتی و مسیح دانشوری طی سال های 1390-1389 جمع آوری گردید. پس از ثبت اطّلاعات بالینی، استخراج dna بر روی همه نمونه ها صورت گرفت. به منظور شناسایی میکروسپوریدیاهای آلوده کننده انسان (انسفالیتوزون و انتروسایتوزون) با استفاده از پرایمرهای اختصاصی و با روش واکنش زنجیره ای پلیمراز چندگانه (multiplex-pcr) واکنش زنجیره ای پلیمراز بر روی همه نمونه ها صورت گرفت. یافته ها: به طور کلّی شیوع عفونت میکروسپوریدیایی در بیماران دارای نقص ایمنی 3/4 درصد و در گروه شاهد 9/3 درصد بود. شیوع میکروسپوریدیوزیس در بیماران تحت پیوند مغز استخوان (5 ایزوله از 70 نمونه) 1/7 درصد، بیماران دارای عوارض تنفّسی (4 ایزوله از 150 نمونه) 7/2 درصد و بیماران تحت پیوند کلیه (2 ایزوله از 38 نمونه) 3/5 درصد بود. در گروه مورد اغلب موارد عفونت در مردان و در محدوده سنّی 60-40 سال رخ داده بود. در نمونه لاواژ برونکوآلوئولار به ترتیب 3 ایزوله انسفالیتوزون (2%) و 1 ایزوله انتروسایتوزون (7/0%) شناسایی شد. در بیماران سرطانی تحت عمل پیوند مغز استخوان 4 ایزوله انسفالیتوزون (7/5%)، 1 ایزوله انتروسایتوزون (4/1%) و در بیماران تحت عمل پیوند کلیه 2 ایزوله انتروسایتوزون (3/5%) شناسایی گردید. در گروه شاهد به ترتیب 4 ایزوله انتروسایتوزون (2/2 درصد) و 3 ایزوله انسفالیتوزون (7/1 درصد) شناسایی شد که اغلب موارد عفونت در مردان و در محدوده سنّی 45-30 سال بود. نتیجه گیری: اغلب موارد میکروسپوریدیوزیس انسان با وجود عفونت با ویروس نقص ایمنی انسانی یا دیگر عوامل سرکوب کننده سیستم ایمنی، به ویژه در بیماران پیوندی ، ایجاد می شود. لذا، بررسی دقیق این بیماران از لحاظ وجود این عفونت قبل از عمل پیوند جهت جلوگیری از گسترش عفونت به سایر اعضای ضروری می باشد.